İnsanın Gücü Kadar Gavs-ı Bilvânisî Seyyid Abdülhakim hazretleri [kuddise sırruhû] şöyle der:  Rabbimiz öyle yücedir ki O’nun şanına yakışır ibadet yapmak zaten mümkün değildir. Şayet insanın yüz bin senelik ömrü olsa, bütün ömrünü rükû ve secde ederek geçirse, oruçla, Allah’a itaat ve ibadetle tüketse, yine de O’na layık ibadet etmiş sayılmaz. Öyle ise insan, takatinin yettiği kadar kulluğa gayret etmesi gerekir. Zira âlemlerin Rabb’i olan Allah da insana takatinin üzerinde bir şey yüklememiştir. İnsan sadece gücünün yettiği şeyleri yapmakla emrolunmuştur.  Şeyh Sa‘dî-i Şîrâzî [kuddise sırruhû] anlatıyor: Bir gün henüz âkıl bâliğ olmamış bir çocuk niyet edip oruç tutmaya başlar. Yüz türlü sıkıntı ile kuşluk vaktine kadar sabreder. Çocuğun annesi babası rahatça orucunu tutması için o gün çocuğu okula göndermez. Annesi şefkatle kucaklar öper, babası okşar. Çocuğa birtakım ödüller verip yüzüne karşı överler.