Bir zamanlar kendi halinde yaşayan ,az bulup az yiyen,çok bulup dağıtan bir topluluk vardı.
Birbirinin derdiyle dertlenen sevinciyle havalara uçan insanlardı onlar.
Eli sıkışık olan kardeşine nasıl yardımcı olacağını düşünürken uykuları kaçan köşesindeki ,
biriktirdiği kötü gün parasını ,hiç düşünmeden verirlerdi. Bir iyilik yapsa karşılığını aklına bile
getirmiş olsa bu düşünceden dolayı kendine için için kızardı.
Benim çocuğum demezlerdi "senin çocuğun benim çocuğum" der aradaki yabancılık hissi
Oluşturmazlardı. Mutlu huzurlu nice yıllar yaşadılar. Sonra bir gün bir türkü dolandı o masum dillerine.
"Sen herkesten önemlisin, sen en çok kendini sev, en değerli insan sensin"
" Bu türküyü öyle benimsediler ki dünyanın merkezi olduklarına inandılar. Mesajı yanlış algılamışlardı.
Kendilerini sevmeyi abartıp başkalarını hiçe saydılar. Evet kendilerini sevip değer vermeli idiler
fakat bunu kibirle karıştırdılar. Ve bilmiyorlardı ki kibir dünyanın en amansız en illet hastalığı idi....
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.