Bir zamanlar kendi halinde yaşayan ,az bulup az yiyen,çok bulup dağıtan bir topluluk vardı.

Birbirinin derdiyle dertlenen sevinciyle havalara  uçan insanlardı onlar.

Eli sıkışık olan kardeşine nasıl yardımcı olacağını düşünürken uykuları kaçan köşesindeki ,

biriktirdiği kötü gün parasını ,hiç düşünmeden verirlerdi. Bir iyilik yapsa karşılığını aklına bile

getirmiş olsa bu düşünceden dolayı kendine için için kızardı.

Benim çocuğum demezlerdi "senin çocuğun benim çocuğum" der aradaki yabancılık hissi 

Oluşturmazlardı. Mutlu huzurlu nice yıllar yaşadılar. Sonra bir gün bir türkü dolandı o masum dillerine.

"Sen  herkesten önemlisin, sen en çok kendini sev, en değerli insan sensin"

" Bu türküyü öyle benimsediler ki dünyanın merkezi olduklarına inandılar. Mesajı yanlış algılamışlardı.

Kendilerini sevmeyi abartıp başkalarını hiçe saydılar. Evet kendilerini sevip değer vermeli idiler

fakat bunu kibirle karıştırdılar. Ve bilmiyorlardı ki kibir dünyanın en amansız en illet hastalığı idi....