BABAYürümeyi babamdan  öğrendim veyürümeyi babamla sevdim.Kendimi bildim bileli dediğim beş-altı yaşlarımda vakit namazlarına onunla camiye yürümeyi sevdim.Benim çocukluğum o hep calısırdı kamyonunda benıde  gezdırırıdı denk geldiğinden eli elimde, minik adımlarım peşinde mahallede o nereye gitse peşinden gitmeyi sevdim hemıde elımız kıçımızda Bazen yorulıurdum amaHiç yoruldum demezdim.Hiç yüksünmedim.Belki biraz nazlanırdım  . Hafızamdaki izler hayal meyal… Ama hiç onunla yürümekten vazgeçmedim büyük adamdı madalyalarını çok severdım  haa benım babam kore gazısı .Küçük olmama bakmadan, çok konuşmama kızmadan sorduğum sorulara verdiği cevaplarla yürürken kainatı okumayı ondan öğrendim  1950 leri anlatırdı savaşı anlatırdı büğünki gibi hatırlardı.Kuşların havada nasıl durabildiklerinden, çiçeklerin Allah'ı nasıl zikrettiğine, her yağmur damlasının gökten bir melek tarafından indirilmesinden, karıncayı bile incitmemek gerektiğine…Muhabbet ede ede  anlatırdı ve  yürürdükArtık neyse.O zamanlar hissetmesem de şimdi anlıyorum. Yürüdükçe omzumdaki yükleri bir bir geride bıraktığını, yürüdükçe hafiflediğini, yürüdükçe umuda doğru yol aldığını, ne zaman gönlüm daralsa kendini yürümek için sokağa attıgını  şimdi anlıyorum ben  babadan ögrendım heralde hergün 10 km yürürüm  ve   Her adımda Allah uzun ömür versın kulaklarını çınlatırımBen yürümeyi onunla sevdim ondan örgendim . Gün gelecek hayatta birlikte yürümeyi, zorlukları ardında bırakıp ilerlemeyi  her adımda adını zikretmeyi ve insanları sevmeyi ondan ögrendımkımbilir belkı bende   torunlarıma öğreteceğim olmasa bile sevdıklerımle    daima birlikte yürüyeceğim. Ondan öğrendiğim gibi…Allah ömrümden alıp ömrüne koysun paşa babam sen  çok yaşa….yavuz